Tijdens de verbouwing blijft de winkel gewoon open?

Albert Heijn aan de virtuele van Vlotenlaan
Terugkomfactor: zeker / misschien / nooit meer


'Mijn' Albert Heijn is tijdelijk dicht. Appie heeft het me zelf verteld. In een mooie persoonlijke brief schrijft Appie dat hij mij ook in deze week graag van mijn boodschappen wil voorzien. Als trouwe bonuskaarthouder krijg ik korting bij andere filialen. Ook kan ik online mijn boodschappen bestellen. Ze worden gratis bezorgd! Kijk, dat is nog eens service. Daarom loop ik met mijn bonuskaart in mijn portomonnee. Omdat Appie - die mijn boodschappenpatroon beter kent dan ikzelf - mij deze persoonlijke aanbieding kan doen. Appie wist wat ik nodig had: dit laatste zetje om nu eindelijk eens werk te maken van hun thuisbezorgservice. Dat ik dan even moest zoeken in de nieuwe e-winkel had ik daar uiteraard graag voor over...

Een nieuwe supermarkt is altijd wennen. Dezelfde spullen, andere plaats. Zuchtend en zoekend loop je extra rondjes. Waar staat de kaas, waar is het brood? Zo ook nu. Mijn efficiënte dagelijks boodschap wordt een heuse tijdvreter. Als ik eindelijk mijn mandje gevuld heb, meld ik me aan de kassa. Moe, inmiddels gehaast en ook hier onwennig. Het is self-service. Het lukt niet. Hoezo? Wat doe ik fout?

Ik contacteer de klantenservice: "Maar u moet natuurlijk wel voor 70 euro bestellen anders kan het niet..." Pardon? 70 euro? Dat stond niet in die aardige brief. Was er geen plek meer naast die knoertgrote letters: "Ga internetwinkelen, gratis bezorging?" Trouwens, 70 euro heb ik toch nog nooit in één keer uitgegeven bij u? Heeft u wel het juiste bonuskaartnummer? Ik ben het? Uw trouwe klant? U weet wel? Van die brief?

Voor het eerst voel ik me een nummer...

Van Buiten naar Binnen

Terres Des Hommes aan de Zwolsewegk
Terugkomfactor: zeker/ misschien / nooit meer


Het begon met een mand vol knuffels. Ik fietste over de Zwolseweg, snel, gehaast, met mijn hoofd bij die vergadering van straks. Toch zag ik ze. Of beter gezegd: zij zagen mij. Ik weet het zeker. Die mand vol oude knuffels leefde. Vanuit de etalage van Terres des Hommes keken tien paar ogen mij echt aan. Alsof ze me volgden en succes wilden wensen. Sindsdien is het een wekelijks uitje: even de nieuwe etalage bekijken bij deze kringloopwinkel voor het goede doel.

Een blik door de ruit van Terres des Hommes is een feest, behalve dan op woensdag. Dan staat er steevast een hond te blaffen. Andere dagen geniet ik van zorgvuldig bij elkaar gezochte spullen. Vaak verrassend en overduidelijk met liefde gepositioneerd in de etalage. Altijd rond een actueel thema: carnaval, Deventer op Stelten, de Olympische Spelen, boekenweek, vaderdag, voorjaar, et cetera. Tot mijn schrik las ik over de voorgenomen verhuizing richting binnenstad. Wat blijft er dan over aan leuke winkels aan de Zwolseweg? Terres des Hommes brengt jeu, alleen al langslopen zet aan tot vrolijkheid. Je kunt er trouwens ook spullen komen brengen en ze zoeken nog vrijwilligers.

De etalage trekt. Van buiten naar binnen dus. Vandaag valt mijn oog op een koddig kattenschilderijtje. Heel toepasselijk voor een komend cadeaumoment. Tevergeefs rammel ik aan de deur. Binnen valt de bedrijvigheid van de drie aanwezige dames stil. Ik gebaar en wijs. De deur blijft echter dicht, de dames hervatten hun overleg. De winkel gaat namelijk pas om 11u00 open, maar dan wil ik al in de trein zitten. Smachtend kijk ik naar het schilderijtje en dan weer smekend naar binnen.

Eén van de dames schuifelt naar voren en opent de deur: “We hebben overlegd en hebben besloten. Je mag naar binnen.”

Terres des Hommes laat echt niemand buiten staan..