Terugkomfactor:
Het is weer rookkwartier in de Spijkerboogsteeg. Medewerkers zitten of staan en-masse voor hun etalage. Bij horlogerie Top Time is de peuk net uit. Ik haal mijn oude, beschadigde horloge te voorschijn. Wellicht kan het nog een ‘vakantie’- of ‘klus’-horloge worden met een extra schakeltje in het bandje. Dat lukte me niet zelf. “Kunt u me wellicht helpen?”, “Ja zeker wel, doe ik even voor je.” en hup voor dat ik meer kan zeggen gaat de horlogier aan de slag met zijn handige tangetjes en loep. Het is even prutsen. “Gaat u gerust boodschappen doen dan ligt het zo voor u klaar”. Dat klopt. Perfect op maat. Service ten top. Mijn hand zit al in mijn tas om de zojuist gekochte chocoladeletter te pakken. Service moet je immers belonen. Als tevreden klant stel ik de retorische vraag: “ben ik u nog iets verschuldigd?”. “Jazeker dat is dan zeven Euro.” klinkt het bijna triomfantelijk. Kadeng. Sinds wanneer kost service geld? Voor 7 Euro koop je tegenwoordig twee fleurige vakantiehorloges. Dit had ik er niet voorover gehad. “Wellicht had u dat aan het begin even moeten zeggen, dan had u al die moeite niet hoeven doen voor zo’n oud horloge”, opper ik beleefd terwijl ik mijn portemonnee trek. “Dan had u dat maar vooraf moeten vragen, ik heb het nog goedkoop gehouden.” Kadeng. Het is blijkbaar nog mijn eigen schuld ook..... Ik moet blij zijn dat ik ‘maar’ zeven Euro hoef af te tikken. “Ik geef u slechts een tip…” probeer ik nog. “Voor niets gaat de zon op mijnheer, klaar terwijl u wacht.”. Kadeng… Het horloge ging thuis kadeng in de prullenbak. Waarom elk uur herinnerd worden aan dergelijke ‘service’ ? En die chocoladeletter? Die was echt heerlijk. Met een vers kopje koffie heb ik die zelf maar opgepeuzeld. Het was de T van Top Time, het werd de T van Teleurstellend.
